Το θέμα της ομιλίας αφορούσε σε εκείνη την κατάσταση «όταν τα ζευγάρια τσακώνονται». Ο ομιλητής κράτησε την κατάμεστη αίθουσα σε αμείωτο ενδιαφέρον, με τον λαγαρό και γλαφυρό λόγο του. «Επειδή δεν μάθαμε να επικοινωνούμε, να ακούμε και να ομιλούμε κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Μας αρέσει να θεωρηθούμε αδικημένοι. Αυτό μας βολεύει και πάντα μας κάνει να μεταφράζουμε τα πράγματα με αρνητικό τρόπο. Είναι ανάγκη συχνά να σιωπούμε, ώστε να αυτοπροσδιοριζόμαστε, σε σχέση με το τι είπαμε ή τι κάναμε. Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι μεγαλοποιούμε τα πάντα για να νοιώθουμε σημαντικοί. Όμως ένας καλός καυγάς μπορεί να αποφορτίσει την κατάσταση και να φτάσει μέχρι και τον αυτοσαρκασμό. Η σύγκρουση ή θα με ενώσει ή θα με χωρίσει περισσότερο. Μέσα στην Εκκλησία φανερώνεται και αποχωρεί η μειονεξία μας… Είναι μίζερο να ζητάω από τον άλλο να με αγαπήσει. Χρειάζεται να εμπνεύσω τον άλλον ελεύθερα να με αγαπήσει και να με αποδεχτεί… Οι τσακωμοί δεν πρέπει να γίνονται μπροστά στα παιδιά, καθώς δεν βλέπουν την εξέλιξη και το τέλος του καυγά… Ποτέ δεν φταίει μόνο ο ένας 100%. Έστω και 1% φταίει και ο άλλος. Άλλο σημαντικό στοιχείο είναι να έχουμε ‘κοντή’ μνήμη, να μην τα θυμόμαστε όλα. Να προσέχουμε στον καυγά να μην θυμηθούμε παλαιότερα γεγονότα που έχουν λυθεί και μαζί με την επιείκεια να πορευόμαστε. Στον βαθμό που κανείς είναι επιεικής αναπαύει και τον σύντροφό του. Ο σωστός χριστιανός είναι αυτός που αδικείται πολλαπλώς και δίνει ευκαιρίες για μετάνοια και περισυλλογή… Τα ‘μούτρα’ που συνήθως κρατάμε οδηγούν σε αδιέξοδα. Αντίθετα, εντός της Εκκλησίας, τα άσχημά μας είναι οι αφορμές για την ανάπτυξη, εξέλιξή μας και από τον Θεό ευλογίας… Πίσω από ένα σύντροφο που έχει στραβά, πρέπει να βρω τον τρόπο να βρω τα θετικά, από το άσχημο να ανασύρω το όμορφο. Αυτό κάνει ο Θεός και στον άνθρωπο. Αυτό είναι και η αγάπη».
