Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΕΝΕΟΛΟΓΗΤΟΥ
“Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ….” (Ματθ. 1,1)
Μητροπολίτου Αὐλῶνος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος στὸ Α’ κεφάλαιο (1,17) τοῦ Εὐαγγελίου του, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιό του ἀφ’ ἑνὸς μὲν προαναγγέλλει τὴ γιορτὴ τῆς Γέννησης τοῦ Θεανθρώπου καὶ ἀφ’ ἑτέρου σὲ ὅλο του τὸ Εὐαγγέλιο παρουσιάζει στοὺς ἀπὸ Ἰουδαίους Χριστιανούς, γιὰ τοὺς ὁποίους καὶ τὸ ἔγραψε, τὴν ἐκπλήρωση ὅλων τῶν προφητειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἡ Γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ὑπερφυσική, ἀλλὰ ἡ ἐθνικὴ καὶ οἰκογενειακή Του καταγωγὴ εἶναι γνωστὴ ἀπὸ τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη, γιὰ αὐτὸ καὶ ὁ κατάλογος τῆς γενεαλογίας Του ἀρχίζει ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ, ποὺ ἦταν ὁ γενάρχης τοῦ ἔθνους τῶν Ἑβραίων καὶ καταλήγει στὸν Ἰωσήφ, ποὺ ἦταν ὁ νόμιμος ἀρχηγὸς τῆς θείας οἰκογενείας. Βέβαια, κατὰ τὸν ἅγιο Ἀθανάσιο Ἀλεξανδρείας, ὁ Κύριος “ἀδιήγητον ἔχει τὴν κατὰ σάρκα γενεάν”.[1]
Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος παραθέτει ὅλα ἐκεῖνα τὰ στοιχεῖα ποὺ προσδιορίζουν τὸν χαρακτήρα τοῦ Βρέφους τῆς Βηθλεέμ. Ὁ τρόπος καὶ τὰ περιστατικὰ τῆς Γεννήσεώς Του δὲν μᾶς δίνουν ἁπλὰ τὴν ἀνάμνηση τῆς μεγάλης γιορτῆς, ἀλλὰ καὶ μᾶς ἀποκαλύπτουν τὸν “τεχθέντα Σωτῆρα”! (Ματθ. 1,22). Διαγράφουν τὰ ὅρια τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου μας “ὡς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου”.[2] Ὁ Θεὸς καὶ ὁ ἄνθρωπος συναντιοῦνται στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου καὶ κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, γεννιέται ὁ Θεὸς “ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ” (Β’ Κορ. 4,6).
Ὁ Κύριάς μας γεννήθηκε “ἐκ Πνεύματος Ἁγίου”[3] καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου. Αὐτὴ ἡ φράση “ἐκ Πνεύματος Ἁγίου” ἀφήνει στὴν ἄκρη κάθε ὑπόνοια καὶ δηλώνει μὲ σαφήνεια ὅτι ἡ Γέννησή Του εἶναι ὑπερφυσική. Μόνον ἡ Παναγία μας γνώριζε τὰ τῆς κυοφορίας της καὶ ἡ Ἐλισάβετ. Ὁ Ἰωσὴφ βρέθηκε μπροστὰ στὶς συνέπειες ἑνὸς ὑπερφυσικοῦ γεγονότος, τὶς ὁποῖες καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἐξήγησει.
Ὁ Ἰωσὴφ ἦταν δίκαιος ἄνθρωπος καὶ ἀκολούθησε τὰ γεγονότα τῆς θείας Οἰκονομίας, γνωρίζοντας ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη τὰ τῆς Γέννησης τοῦ Μεσσία ἀπὸ παρθένο (Ἠσαΐας 7,14). Ἀλλὰ καὶ ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου τὸν ἐνημέρωσε σχετικά: “…μὴ διστάσεις νὰ πάρεις στὸ σπίτι σου τὴ Μαριάμ, γιατὶ τὸ παιδί , προέρχεται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα”. (Ματθ. 1, 20).
Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος μὲ ὑπέροχο τρόπο στὸ πρῶτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του περιγράφει τὸ γενεαολογικὸ δέντρο τοῦ Κυρίου καὶ τὸν τρόπο τῆς Γέννησής του! Ὁ Κύριος γεννήθηκε, γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο. Αὐτὸ εἶναι δεδομένο·ἀλλὰ γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος, θὰ πρέπει νὰ τὸ θέλει καὶ ὁ ἴδιος. O ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερο ὂν καὶ αὐτή του τὴν ἐλευθερία τοῦ τὴ χάρισε ὁ Πλάστης του, χωρὶς ὅμως, νὰ ἐπεμβαίνει σὲ αὐτή.
Ἡ ἁμαρτία δὲν εἶναι φυσικὴ κατάσταση, ὅπως λένε μερικοί. Εἶναι μία παρὰ φύση κατάσταση, ποὺ γιὰ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, θέλει ἀγῶνα καὶ θυσίες πολλές.[4] Εὐτυχῶς, ὅμως, ποὺ ὑπάρχει θεραπεία. Εἶναι τὸ ἱερὸ μυστήριο τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἐξομολόγησης, ποὺ ξεπλένει τὸν ρύπο της καὶ κάνει τὸν ἄνθρωπο τόσο καθαρὸ ψυχικά, ὅσο, ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα τοῦ ἁγίου Βαπτίσματός του.[5]
Ἐξομολογούμενος καὶ κοινωνημένος ὁ ἄνθρωπος πολιτεύεται ὡς ἐπίγειος ἄγγελος, γιὰ αὐτὸ καὶ ἡ μέριμνά του θὰ πρέπει νὰ εἶναι ὄχι πῶς θὰ καθαρίσει τὰ ροῦχα του μόνο αὐτὲς τὶς μέρες στὰ καθαριστήρια, ἀλλὰ πῶς θὰ καθαρίσει τὴν ψυχή του γιὰ νὰ ὑποδεχτεῖ τὸ Βρέφος τῆς Βηθλεέμ.
Ὁ Χριστὸς δὲν περιμένει νὰ βρεῖ στὴν ψυχή μας παλάτια, ἂν καὶ δὲν μᾶς τὸ ἀπαγορεύει, ἀλλὰ ἕνα, ἔστω, καθαρὸ μέρος νὰ γεννηθεῖ καὶ νὰ παραμείνει ἔνοικος σὲ αὐτὴ μὲ τὴ Θεία Κοινωνία. Ὑπάρχει ἀκόμη, χρόνος γιὰ μία εἰλικρινὴ ἐξομολόγηση. Μὴ χάνετε καιρό. Κάνετε πνευματικὸ λουτρό, γιὰ νὰ εἴσαστε πανέτοιμοι γιὰ τὴ μεγάλη γιορτή.
“Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε”.[6] Δοξάστε μὲ τὴν καθαρή σας ζωὴ τὴν ἁγία Του Γέννηση!
[1] Λόγος Περί Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, 37c, PG25, 160.
[2] Ματθ. 4, 3. Ματθ. 8, 20. Οἱ ὅροι στήν Καινὴ Διαθήκη ἀναφέρονται πολλὲς φορές. Ἀντιπροσωπευτικὰ παραθέτουμε αὐτὲς τὶς δύο.
[3] Ματθ. 1,18.
[4] Ἐπισκόπου ΧΡΙΣΤΟΥΔΟΥΛΟΥ ΗΛ. ΜΟΥΣΤΑΚΑ, Μητροπολίτου Αὐλῶνος, Ἡ ἁμαρτία κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, Τρίκαλα 2019, σσ. 24-25, 27.
[5] Ὅ.π., σ. 20.
[6] Γρηγορίου Ναζιανζηνοῦ, Λόγος 38, Εἰς τά Θεοφάνεια, εἴτοιν Γενέθλια τοῦ Σωτῆρος, PG 36, 312.
